Ergens begin augustus zaten Tom & ik op hete kolen. Halverwege de maand zouden we na 10 jaar officieel man en vrouw zijn. Iets wat we de hele tijd hadden uitgesteld om te plannen, onze huwelijksreis.
Plots volgt er een reclame op Studio Brussel. Muse, mijn lievelingsband, zou optreden op Reading en StuBru zou 2 tickets weggeven. Dit was 10 dagen na onze huwelijksdag. Dit zou een keicoole huwelijksreis kunnen worden, dus ik deed mee aan de wedstrijd.
Verrassend genoeg werd ik opgebeld en mocht ik meedoen aan het finalespel! Het was het typische secondenspel, waar bij je eerst een seconde van een bepaald nummer hoort en het fragment elke keer iets langer wordt. Ik kwam op het beslissende moment dat ik moest gaan gokken, want als het fragment nog langer werd, was het duidelijk voor m’n tegenpartij welk nummer het was. Helaas hoor je die fragmentjes door je telefoon en hoor je dat niet zo goed. Ik gokte helaas fout en het tripje Reading werd cadeau gedaan aan m’n tegenstander.
Niet getreurd natuurlijk, mogelijkheden genoeg voor huwelijksreizen. Een weekje later had ik er immers al eentje van formaat in elkaar geflanst. Daarover later meer.
We beleefden de meest fantastische huwelijksdag en nu vraag je je waarschijnlijk af waarom ik zo’n lange inleiding schreef over Muse en tripjes die ik toch niet gewonnen heb. Even geduld, I’m getting there!
Een tweede kindje krijgen, dat verliep toch niet zo vlotjes zoals we gehoopt hadden. Daarom hielp de geneeskunde ons een handje en volgden we een fertiliteitstraject. De beruchte maandag van Reading bleek een sleuteldag te zijn in de behandeling van augustus, zou 2 weken later blijken.
Al hadden we geen goede hoop op de poging, kregen we zoals altijd een telefoon van onze behandelende arts. Alleen was deze telefoon niet zo kort als anders en werd ons het verlossende nieuws gecommuniceerd. Eindelijk mochten we een nieuw kindje in ons gezinnetje verwelkomen! Tom en ik hebben elkaar eens goed vastgepakt en ik heb tranen met tuiten gehuild van blijdschap en verlossing.
Toen we op consultatie mochten voor een eerste echo om de zwangerschap te bevestigen, waren we behoorlijk nerveus. Is alles wel goed en zou het hartje wel kloppen? Want we hadden wel die telefoon gehad een tweetal weekjes ervoor, ik had zelf geen zwangerschapstest gedaan.
Tom en ik hielden elkaars hand vast en keken verlangend naar het echo apparaat. En tot onze complete verrassing zagen we meteen twee vruchtzakjes op het scherm!
De mensen vragen ons vaak of we erg geschrokken waren. Met het bovenstaande verhaal wisten we echter dat er kans was op een meerling, maar in ons hoofd was dat toch eerder iets die bij andere mensen gebeurde. Een verrassing was het dus wel, maar geschrokken zijn we niet. Eerder meteen verliefd en blij dat ons gezin meteen compleet zou zijn!
Ik mocht dan wel die Muse wedstrijd verloren hebben, we hadden net het grote lot gewonnen!
Daarna moesten we onze volledige strategie wat aanpassen. We zijn op zoek gegaan naar een gynaecoloog gespecialiseerd in meerlingen in Brugge. Waarom Brugge? Wel, het AZ Sint-Jan ziekenhuis heeft de grootste neonatologie van West-Vlaanderen. Met een tweeling zit er altijd een grote kans in dat zij te vroeg komen en wanneer dit voor een termijn van 34 weken is, worden ze toch naar Brugge gebracht. Dan maar meteen op de goeie plek zijn.
De zwangerschap was een compleet avontuur. Een klein beetje een onderschat avontuur, want het is een pak lastiger dan eentje. Een toch ook wat meer zorgen aan het hoofd of ze het nu wel goed maken in die buik.
Maar we hielden het vol! Tot een week of 34 ging alles redelijk goed, maar dan begon het knap lastig te worden voor m’n lichaam. Ik werd goed opgevolgd door mijn gynaecoloog en bij elke afspraak en monitor werd er geëvalueerd wanneer ik mocht bevallen.
Gezien Sep met een spoedkeizersnede geboren is, waren er wat beperkingen aan m’n bevalling verbonden. Ik mocht namelijk niet ingeleid worden. Mijn inwendig litteken van de keizersnede stond immers al onder grote druk van de tweeling zelf. Inductie zou die druk alleen maar groter maken, met kans op scheuren. Dat risico nemen we dus maar niet.
Op week 32 lagen mijn twee kadeetjes ook beiden stuit. Dus werd er een keizersnede ingepland. Ook al draaiden ze nog heel vaak – en vraag me vooral niet hoe ze dat deden, want ze zaten behoorlijk krap, op de echo’s te zien – toch bleef er altijd wel eentje dwars of stuit liggen.
Op 35 en een halve week gaf ik aan dat ik op was. Ik sliep amper nog, ik had pijn in m’n bekken en rug en ik maakte me behoorlijke zorgen om die kleine mannetjes in m’n buik. Ze waren immers nog moeilijk om te meten en de kleinste bleef precies wat hangen.
Ik kreeg ook symptomen van het HELPP syndroom. Dit betekende dat mijn bloedplaatjes aan het dalen waren en mijn bloed niet meer zo goed stolde. Aangezien er een keizersnede gepland was, was dat wel belangrijk om in de gaten te houden. Als dit te veel zou zakken, zouden ze me onder volledige narcose moeten brengen en kon ik mijn bevalling niet bewust meemaken. Er werd beslist om de geplande keizersnede met een weekje te vervroegen. Het ene kindje lag op dat moment in hoofdligging en het andere dwars erachter, als een soort kruis.
2 dagen voor de bevalling kreeg ik ook nog 2 kuren longrijping toegediend. De kindjes zouden immers kantje boordje genoeg volgroeid zijn om op de kamer te mogen. Het zwakste punt op die leeftijd zijn de longetjes. En beademen en in de couveuse is niet meteen de start die je als mama en papa in gedachten hebt. Studies wijzen uit dat meerlingen met die longrijping nog een extra duwtje in de rug krijgen en zo een betere start maken. De avond voordien heb ik nog even m’n buik gemeten. Ik had een volle 122 centimeter omtrek!
Op 27 april werden we om 6 uur op het verloskwartier verwacht. Ik had het zelf niet verwacht, maar zowel Tom als ik hebben toch een aantal uurtjes geslapen die nacht. Maar we waren natuurlijk vroeg uit de veren. De vroegdienst was net begonnen en mijn infusen werden in alle haast aangebracht en mijn bloed werd nog een laatste keer gecontroleerd, om zeker te zijn dat ze me niet onder volledige narcose moesten brengen.
Om 7 uur kwam ook onze fotografe, Kathleen Van Vaerenbergh, aan in onze kamer. Samen werden we naar het operatiekwartier gereden. Na al die maanden verlangen was het dan zo ver. Ik voel nog steeds die spanning in m’n buik als ik er terug aan denk!
Op het OK stonden we voor onze eerste verrassing. Ik stond blijkbaar niet op de planning. Daar lig je dan. In zo’n operatieschortje in je blote kont op een bedje in recovery. Verpleegkundigen en dokters lopen haastig heen en weer en overal hoor je geroezemoes over een ongeplande sectio van een meerling. Ze hebben geprobeerd om me er tussen te schuiven, maar er was een groot probleem om een anesthesist vast te krijgen.
Ik werd ten langen leste terug naar de materniteit gebracht. Voor 11 uur kon er geen anesthesist vrijgemaakt worden in het verloskwartier. Dat was toch even slikken. Dat werd 2 en een half uur wachten.
Rond 10 uur kwamen de vroedvrouwen nog even checken of ik al meer nieuws had. Helaas hadden we nog steeds niets gehoord. Zij namen dan opnieuw contact op met de gynaecoloog en probeerden om de operatie te laten doorgaan op het verloskwartier. Daarmee stemde de gynaecoloog in, maar hij kon nog geen uur zeggen wanneer het kon doorgaan. Er was immers een spoedgeval binnen gekomen met zwangerschapsvergiftiging en we zouden moeten afwachten wat er met haar moest gebeuren.
Tot onze opluchting vonden de vroedvrouwen het anderhalf uur later wel welletjes geweest en vroegen aan de gynaecoloog om een beslissing te maken. Alles werd in gereedheid gebracht en mocht ik om 12u30 eindelijk onze mannetjes ontmoeten!
Tien minuutjes ervoor werden we opgehaald uit mijn kamer en reden we naar het verloskwartier. Aan de ingang werden we tegengehouden door de hoofdvroedvrouw. ‘Stop, stop, zijn jullie niet op de hoogte? De anesthesist heeft een cathlab (hartstilstand) binnengekregen. Het zal pas over een uurtje zijn…’. Toen kreeg ik het wel echt op m’n heupen en heb ik gevraagd hoe het zat en ik vandaag nog wel zou bevallen.
Gelukkig zijn die vroedvrouwen echt goed in empathie. Ze rolden me naar een verloskamer om daar het uurtje uit te zitten. Daar konden Tom en Kathleen zich rustig aankleden in hun operatiepakje. Nog wat kletsen over koetjes en kalfjes en rond kwart na 1 werd ik eindelijk opgehaald en naar het kleine OK in het verloskwartier gebracht.
De anesthesist had behoorlijk wat werk om de epidurale goed te krijgen. Ik moest immers ontspannen en goed doorbuigen. Probeer dat maar eens te doen met een buik die groter is dan een voetbal. Tel daar dan nog eens alle zenuwen bij. Maar na een aantal keren proberen was het gelukt.
Ik werd van top tot teen ontsmet en er werd een doorzichtig plastic doek voor me opgehangen. Zo kon ik de operatie een beetje volgen. Toen de dokters hun positie hadden ingenomen, mochten ook Tom en Kathleen binnenkomen. Na enkele minuten mocht Kathleen haar fototoestel al scherpstellen. De eerste vruchtzak lag bloot. ‘Iedereen klaar? Pediator op post?’ vroeg de gynaecoloog. Hij sneed de vruchtzak open en het vruchtwater spatte als een fontein in de lucht. De assistenten kregen een warme douche over zich heen van de druk van de twee vruchtzakken en kindjes.
Toen het gelach wegstierf, hoorden we het gehuil van Ferre, die als eerste geboren werd.
Ferre werd na zijn eerste fotoshoot meegenomen door de pediater voor een checkup. Ondertussen werd maakten de gynaecoloog en zijn assistenten zich klaar om Freek ter wereld te helpen. De straal vruchtwater die uit de vruchtzak kwam was helaas een pak minder spectaculair, tot grote ontgoocheling van de assistenten.
Freek zette ook meteen zijn keeltje open toen hij geboren werd! Op dat moment kon ik een traantje toch niet tegenhouden en begonnen de zenuwen eindelijk te stillen.
Terwijl de gynaecoloog de keizersnede afwerkte was hij benieuwd van waar de namen Freek en Ferre kwamen. Dat is een verhaal voor een volgende blogpost ;-). Ondertussen was papa Tom meegegaan met Freek naar de pediater om daar zijn twee mannetjes te bewonderen!
Ondanks hun vroeggeboorte waren hun longen prima in orde en kregen ze beide een goeie apgarscore. Daarna trok Tom zijn stoute schoenen aan en vroeg hij of hij onze zoontjes tot bij mij mocht brengen.
Dat was het moment dat ik ze na 8 lange maanden eindelijk mocht bewonderen en knuffelen. Ik kreeg Freek bij me gelegd. Of was het toch Ferre? Door de rollercoaster van alle emoties van de afgelopen dag was het even verwarrend. Na verzekerd te hebben dat het toch echt om Ferre ging, genoot ik van zijn geur en warmte.
Toen ze met mij klaar waren, werden we nog even in de verloskamer gerold zodat we enkele minuten konden bekomen van de operatie en kon ik kennis maken met Freek. Het was echt een gevoel van gelukzaligheid die me overviel toen mijn twee mannetjes eindelijk in m’n armen lagen.
Even later werden we opgehaald door enkele vroedvrouwen en naar onze kamer gebracht. Daar werden de kindjes verder onderzocht om zeker te zijn of ze niet wat extra ondersteuning nodig hadden. Gelukkig hebben wij twee vechtersbaasjes gekregen en mochten ze bij ons op de kamer blijven.
Daarna werd ik geholpen om ze tegelijk aan de borst te leggen. Het waren al meteen echte natuurtalentjes om te drinken!
We hebben dagen, weken en maanden naar hen verlangd en eindelijk kozen Freek en Ferre één van de mooiste dagen van het jaar uit om het levenslicht te zien. Samen met hun papa en peetje kunnen zij voortaan op 27 april verjaardagskaarsjes uitblazen <3
De foto’s genomen in het verloskwartier zijn allemaal van de professionele hand van Kathleen Van Vaerenbergh. Wij zijn haar enorm dankbaar dat zij bij ons gebleven is tijdens deze emotionele dag en alles vastgelegd heeft op de gevoelige plaat.