Er zijn 3 redenen waarom we zo snel een vakantie geboekt hebben met onze jonge tweeling en onze kleuter van drieëenhalf jaar.
1. We hadden nood aan rust en quality time voor ons gezin. 2 kinderen in één klap bijkrijgen is niet niks. Je agenda staat plots vol met afspraken voor dokters, osteopaten, kinés en controles. Dan heb je ‘s avonds en in de weekends ook babybezoek die onze kereltjes komen bewonderen. En dan het vreselijke monster dat huishouden heet en je maar niet bestreden krijgt. Even er een weekje uit zou ons goed doen.
2. We willen de tweeling gewend maken aan reizen. Sep ging voor het eerst mee op vakantie toen hij 12 weken oud was. Ongeveer dezelfde leeftijd dus. We namen Sep zoveel mogelijk mee op onze avonturen en hij is het nu zo gewoon dat wij er niet over twijfelen om een lange autorit te plannen. Hij ligt as we speak lekker te slapen in z’n autostoel.
3. We – en dan vooral ik, maar shhhtt – kunnen het niet laten. We hebben dringend een cursus ‘blijf eens in je kot’ nodig. Maar an de andere kant is het gewoon heerlijk genieten en de wereld ontdekken. En herinneringen maken!
Eenmaal ik Tom overtuigd had om de stap te wagen en voor het eerst met z’n vijven op vakantie te trekken, was het een uitdaging om een locatie uit te zoeken.
Het moest een autovakantie zijn. Een vliegvakantie is ons nog een brug te ver. Zuid-Frankrijk leek ons te warm voor de kleintjes, plus dat iemand full time met Sep moest bezig zijn in het zwembad.
Onze keuze viel al snel op Oostenrijk, waar Tom als kind in het zomerverlof naar toe ging. Ik Googelde naar kindvriendelijke gebieden in Oostenrijk en al snel sprong Saalbach-Hinterglemm in het oog.
Saalbach had ook een streepje voor omdat we het gebied kennen van onze eerste wintersportvakantie samen. 5 jaar geleden ging ik voor het eerst mee skiën met Tom en z’n ouders.
Hotel Hasenauer
Wij verbleven in hotel Hasenauer, geboekt via TUI. We werden vriendelijk geholpen in het TUI center in Sint-Eloois-Vijve met het uitzoeken met een ruime kamer waar we samen met onze 3 kids in konden verblijven zonder een fortuin kwijt te zijn. We leerden alvast dat je meestal 1 kind onder de 2 jaar over de capaciteit van een kamer mag gaan zonder dat het hotel er een probleem van maakt. Je vraagt het best wel nog steeds eens na bij het hotel zelf!
Wij kregen een ruime kamer van 42 vierkante meter met een dubbel bed, slaapzetel en 2 babybedjes. Al had eentje voor ons volstaan. Desondanks was er nog ruim genoeg plaats voor iedereen om rond te bewegen.
Er was ook een bad met douche, lavabo en apart toilet.
Wij boekten half pension, zodat we elke avond makkelijk onze voetjes onder tafel konden schuiven. Zowel het ontbijtbuffet als het avondeten werden iedere keer piekfijn verzorgd door het supervriendelijke personeel. Of we nu met of zonder kinderen gingen eten – elke kamer kon gebruik maken van een babyfoonservice als de kindjes sliepen! – werden we vriendelijk begroet en bediend!
We verbleven in een hotel dat aangesloten was op het JokerCard netwerk. Dat betekende dat we een kaartje kregen waarmee we onder andere gratis op de liftjes mochten in het hele sommer circus gebied van Saalbach-Hinterglimm-Leogang-Fieberbrunn. Ook tal van andere activiteiten en het gebruik van het busnetwerk is inbegrepen in de JokerCard.
Oostenrijk, kinderrijk
Als er een ding is wat die Oostenrijkers goed begrepen hebben, is hoe kinderen alles beleven. Wandelpaden zijn ingericht als echte belevenispaden. Alle zintuigen worden er geprikkeld!
Met de kleintjes in de Tula Free-To-Grow draagzak trokken we er elke dag na een stevig ontbijt op uit.
Met Freek en Ferre op de buik en – shame on me – de draagzak van Sep vergeten te zijn, moest hij elke dag flink meestappen. Iets wat hij met glans doorstaan heeft! Uiteraard mag je daar eens een goeie klaag en zaagstonde en zelfs een huilbui bij rekenen. Anders zou het geen kind zijn 😉.
Als je aan Sep de top activiteiten van deze week vraagt, krijg je het volgende antwoord:
1. De liften! En dat was er ook aan te zien! Elke keer hij mocht aanschuiven om in een bakje te stappen begonnen zijn handen te flapperen van opwinding. Er waren 5 liften inbegrepen in onze JokerCard. We hebben ze alle 5 uitgeprobeerd! De Schattberg X-Press was de hoogste en bracht ons naar de top van de Schattberg op een hoogte van 2020 meter. Net boven de boomgrens dus!
2. De bergen. Daarmee bedoelt hij de wandelingen die we gemaakt hebben. We wandelden 2x van een bergstation naar een middelstation. We deden ook 2 erlebniswanderungs, waarbij kinderen konden leren over de natuur op een speelse wijze en door een blote voetenpad door bergstroompjes konden ploeteren. Zon, water en vrijheid. Wat een feest!
3. De roetsjbaan (rodelbaan). In Leogang wordt er in de zomer op de hoofdpiste een rodelbaan opgezet die LeoKlang heet. Op elk karretje staat een stok gemonteerd. Denk aan de botsautootjes. Met die stok passeer je aan verschillende instrumenten. Hoe sneller je gaat, hoe sneller het deuntje klinkt! Sep mocht er 5 keer op. Je kan wel denken dat de pret per keer groter werd!
4. De trein en de hangbrug. In talschloss, het einde van het dal, kan je met een treintje helemaal naar boven rijden. En dat vinden 3-jarigen dus het einde! Talschloss zijn er talloze activiteiten te doen. Wij deden de erlebniswanderung en wandelden over de Golden Gate Bridge van Oostenrijk. Daarbij kregen Sep en Tom een leuke kabouterpinnekes muts aangemeten. Over de brug konden we een volledig interactief pad, aangepast op kindermaat tot hoog in de boomtoppen volgen en genieten van de omgeving!
5. De watervallen. We bezochten 2 watervallen tijdens ons weekje Oostenrijk. De Eifersbacher wasserfall in Sankt Johann, samen met peetje Steven en tante Mieke, die met ons nichtje Elena aan de Aachensee verbleven. Die wandeling was flink pittig, gezien de warmte en de kindjes op onze buik.
Meer indrukwekkend was de Krimml Wasserfall in Krimml. Die waterval bezochten we op onze laatste dag vol regen. Het water donderde gewoon naar beneden en de rivier stond redelijk aangezwollen door de vele regen die de hele nacht gevallen was. Sep probeerde kleine waterdruppeltjes op te vangen met z’n tong!
6. De vele speelpleintjes. Elke alm of hut heeft er eentje. En meestal zijn het dan nog geen kleintjes. Mama en papa konden dus op hun gemak iets drinken op het terras na de wandeling terwijl Sep zich lekker uitleefde op een speelplein!
7. Last but not least: de bergkoeien! En ook een beetje de boskoeien en andere fauna. Die zijn niet echt een attractie op zich, maar wel overal te vinden tijdens de wandeltochten. De bergkoeien, te herkennen aan hun bruine-met-witte-vlekken vacht hebben in Oostenrijk de tijd van hun leven en hebben een gigantische bergkant om te grazen. Heel wat anders dan de weides die je bij ons treft. En de boskoeien dan? Die staan gewoon lekker onder de bomen!
En hoe doet ge dat praktisch?
Ik hoor het u denken. Allemaal goed en wel, die schone uitstapkes in Oostenrijk, maar hoe doet ge dat praktisch met 3 pagadders? Awel!
1. Lijstjes! Voor ik aan de inpakuitdaging begon, heb ik eerst alles op papier gezet. Zo kon ik op een efficiënte manier alle spullen in het hele huis gaan verzamelen. Uiteindelijk kregen we al onze spullen in 1 grote en 1 kleine koffer. Dan nog de dubbele buggy, 2 wippertjes en de speelmat erbij en een doosje speelgoed voor Sep en klaar! Na een klein potje Tetris stak alles netjes in onze koffer.
2. BabyBjörn wippertjes! Die dingen kosten stukken van mensen, maar zijn goud waard. Wij namen ze mee aan tafel. Zo konden onze kleinste mannetjes gewoon naast papa zitten en hadden wij – meestal – een rustige maaltijd.
3. Ergonomische babydragers eeen goeie rugzak. Wij hebben gekozen voor de Tula Free-To-Grow modelletjes. Daar konden ze in vanaf de geboorte zonder extra insert en groeit met hen mee. Onze mannetjes hebben genoten om enkele dagen lekker dicht bij mama en papa te zijn. We beschikken ook al enkele jaren over een rugzak van Vaude waarbij het rugpand geen rechtstreeks contact maakt met je rug. Dat bespaart ons een reeks natte ruggen na een wandeling in de zon.
4. Babyfoon(service). Dat berglucht gezonde lucht is, is ons allemaal duidelijk. Onze drie kindertjes hadden er erg veel deugd van en vielen vaak tegen het avondeten als een blok in slaap. Dan maakten wij gebruik van de babyfoonservice die het hotel aanbood. We gingen lekker met z’n tweetjes (of drietjes) eten en wanneer er een kindje huilde, kwam de hotelbazin dat aan ons melden. Superhandig!
5. Let it go. Cliché als het is, kinderen zijn kinderen en die huilen wel eens. Zo heeft Sep zijn hoofd keihard gestoten in volle service, zodat het hele restaurant naar ons keek toen hij begon te brullen. Ook hield Freek een ferme zangstonde toen krampen kwamen opzetten (en mama mocht stoppen met alpenmelk te drinken). Ferre volgde zijn broer algauw in dat concert. We kregen toen van het huis een schnapps aangeboden als smart en betuiging van medeleven. En dat heeft gesmaakt.
6. Leven op het ritme van de kinderen. Op de klok hebben we amper gekeken. Alleen om niet té laat aan het ontbijt te gaan of té laat te zijn voor het avondeten. Voor de rest volgden we compleet het ritme van onze kinderen. Wilden ze eten of slapen, dan lieten we hen doen. Ook tijdens de autorit deden we dat. Ik had mijn kolf op batterijen bij, zodat ik melk kon afkolven op voorhand en zo gaven we elk een flesje tijdens onze stops. Vaak stoppen zorgde ervoor dat we geen huilende kinderen in de wagen hadden.
De saga van de gevallen tut
Het is geen geheim dat Sep een fervent tutter is. Hij heeft een enorme voorkeur voor een gele tut met een Koeka doekje aan. We hebben er enkele in huis liggen, maar toch grijpt hij steeds weer naar dat ene doekje dat hij sinds z’n geboorte al gebruikt.
Eigenlijk zou die tut in z’n bed moeten liggen overdag, maar sinds de komst van de tweeling zijn we wat te laks geworden.
Die tut bungelde dus in z’n mondje, op weg naar onze laatste uitstap. Net zoals iedere dag vroeg Sep om even over de balustrade naar de rivier te kijken. Gezien het zo geregend had en de rivier flink gestegen was, tilde Tom Sep op en floeps daar ging de tut de dieperik in. Hij bleef 5 meter lager hangen in een boom, onmogelijk om hem nog te pakken.
Waterlanders dus. Gigantisch veel tranen voor zijn troostlapje. Gelukkig had ik een reserve bij, maar het heeft heel wat zoden aan de dijk nodig gehad om hem ervan te overtuigen dat het net hetzelfde was.
Hij spreekt er na enkele dagen nog altijd van, van zijn tutje die voor altijd in Oostenrijk moet blijven. Dat zal wat geven als hij hem eind dit jaar moet afgeven aan de Sint…
En zo heeft Sep een schat minder mee naar huis en is Oostenrijk een geliefkoosd tutje rijker.
Als afsluiter deel ik graag hét familiekiekje die op onze slaapkamer komt te hangen!
