Het is zaterdagmiddag. Alledrie mijn gangsters liggen op bed en slapen goddelijk. Voor mij het signaal om even gas terug te nemen. Amper twee dagen on the job en ik voel het al. Vroeg hé.
Had je het me enkele weken eerder gevraagd of het nu zo’n verschil was, die drie bij één kindje, dan had ik gelachen en gezegd dat het wel iets drukker is, maar best wel meevalt. Nu we een weekje in een routine leven en ik ook terug ga werken kan ik je met zekerheid zeggen dat het echt wel een verschil is. Ik durf zelfs voor het eerst de woorden vermoeiend in m’n mond nemen.
Morning rush
Hetgeen ik het zwaarst vind is de morning rush. Er is geen tijd voor getreuzel of knuffelen. Gelukkig ben ik (voorlopig) wel iemand die graag alles de avond ervoor klaar zet, zo hoeven we ’s morgens daar geen tijd mee te verliezen.
We staan op tussen 6u15 en 6u30. Ik geef eerst Freek zijn Omeprazole en Ferre krijgt de borst, Freek volgt erna. Dan doe ik hun kleertjes aan. Als ze klaar zijn, kunnen ze in hun wippertje of hun park nog even spelen. Dan krijg ik de tijd om me klaar te maken. Ondertussen maakt Tom Sep wakker en doet hij zijn kleren aan.
Dan kunnen we de auto volladen en rond 7u30 begint de afdrop race. Eerst de kleintjes naar Elise, daarna Sep naar tante Valerie. Sep eet daar z’n boterhammetjes op. Ik schakel dan m’n kolf in om de eerste kolfsessie te starten in de wagen. Met de nood voor zo’n 800 ml per dag is het echt wel nodig.
De opvangervaring
Hoe stellen die twee bengels dat nu op de opvang? Eerlijk gezegd vrij goed! Ik had niet veel moeilijkheden verwacht, maar wel dat ze af en toe eens zouden pruttelen. Dat is blijkbaar nog niet het geval geweest.
Als Tom ze gaat ophalen tussen 16u45 en 17u00 kreeg hij al 2 keer te horen dat het twee heel goedlachse mannetjes zijn!
Ook het slapen lukt relatief vlotjes, hoorden we van Elise. Het is natuurlijk wat zoeken naar hun gewoontes. Zoals we verwacht hadden is Ferre de makkelijkste. Die slaapt waar hij ligt. Freek heeft een extra duwtje nodig en liefst zo weinig mogelijk prikkels. Een donkere kamer is ideaal voor hem.
Eerder schreef ik al over de overschakeling van borst naar fles en de moeilijkheden die we erbij hebben ervaren. Daar is gelukkig niets meer van te merken! Ze drinken nu hun flesjes vlotjes leeg. De aanhouder wint dus!
Als mama mis ik ze natuurlijk wel, maar voorlopig ben ik ook wel blij om even weer een andere rol op te nemen dan alleen de zorgende mama. Mijn werk vind ik dus superplezant, maar ik ben wel heel blij is ik terug naar huis kan om mijn kadeetjes te knuffelen!
Avondspits
De avondspits verliep al twee keer hectisch bij het thuiskomen. Het is ook echt wel aanpassen voor hen en als ze mij zien, willen ze uiteraard knuffelen en aan de borst. Dat is niet abnormaal, maar met een tweeling kom je dan wel even handen te kort om aan ieders noden te voldoen. Ook Sep krijgt dan graag wat aandacht.
Het is echt nog zoeken naar een ideale routine waar ik niet te zenuwachtig van wordt. Eens alles wat rustiger is, geniet ik om met iedereen uitgebreid te knuffelen en de kindjes voor te bereiden op het slapen gaan.
De eerste gewenning aan de opvang en het werken verliep dus behoorlijk soepel. Of het aan het plannen ligt, of aan het feit dat het al de tweede keer is dat ik een kleine baby moet achterlaten, of eerder het feit dat ze bijna 5 maanden oud zijn, ik zal het wellicht nooit weten. Maar ik vind het dik oké zoals het nu loopt!