I made it! Dat is het gevoel dat ik vooral overhoud aan dit borstvoedingsverhaal. Het is er eentje die een vliegende start nam, maar na het einde toe heel wat vallen en opstaan was.
In een vorige post liet ik al weten waarom ik voor borstvoeding koos. Dat was zowat mijn eerste doelstelling, borstvoeding geven aan een tweeling. Toen dat aardig liep, stelde ik mijn tweede doel: 6 maand exclusief. Toen ik ook daar in slaagde, werd 1 jaar borstvoeding geven mijn volgende doel.
Alles liep eigenlijk vrij vlot tot we de eerste keer in het ziekenhuis terecht kwamen met Freek en Ferre. Door de RSV waren ze zodanig verzwakt dat ze niet meer in staat waren om rechtstreeks aan de borst te drinken. Toen moest ik overschakelen naar full time kolven en deze melk aanbieden in flesjes. Toen kreeg ik voor het eerst een dipje in mijn productie. Gelukkig knapten ze op en ruilden ze de fles weer voor de borst zonder enig probleem. Ik kreeg een nieuwe boost en we waren terug on a roll.
Uiteindelijk kwam het vooral daar op neer. Zolang ik ze beiden aan de borst had, ging alles op rozen.
Toen Freek opnieuw in het ziekenhuis belandde met een nieuwe longontsteking werden we een beetje terug naar af gebracht. Toen kwamen er intolerantie voor vis en koemelkeiwitallergie aan het licht. Ook een zwaar ijzertekort en een gewichtsafname die op het eerste moment niet goed verklaard konden worden. In samenspraak met de artsen ging ik op een streng dieet en werd er ook Neocate gestart. Door een aantal voedingen te vervangen door Neocate konden we Freek wat meer rust geven, want hij gaf ook een vermoeide indruk.
Later kwam natuurlijk de echte reden aan het licht. De hartafwijking van Freek die eerder onder controle was, moest nu dringend hersteld worden. Door extra ziekenhuisopnames werd ons pijnlijk duidelijk dat een volledige pauze van borstvoeding voor Freek noodzakelijk was om hem fit te krijgen voor zijn open hartingreep.
Ondertussen had ik Ferre wel nog steeds aan de borst, met uitzondering van de ziekenhuisopnames. Maar van zodra hij het kon, dronk hij weer bij mij. Het gaf me moed om te blijven gaan in een periode waar mijn kinderen melk op maat het meeste nodig hadden. Dat werd ons ook op het hart gedrukt door de artsen tijdens de eerdere opname van Freek. Het feit dat ik hem nog steeds borstvoeding gaf, zorgde ervoor dat hij niet nog zieker werd. Ook al heb ik wel 37 keer gedacht aan stoppen omdat het zoveel energie kostte om te blijven kolven. Gelukkig haalde het idee dat dit het beste was voor hen het steeds weer.
Vlak voor de open hartingreep werd het me nog wat moeilijker gemaakt om het doel van 1 jaar borstvoeding te halen. Freek moest even in isolatie leven, weg van zijn broertjes, om zeker geen nieuwe infectie te krijgen. Pendelen tussen mijn kinderen was één van de zwaarste dingen die ik ooit hoefde te doen in mijn leven. Needless to say dat het ook een echte killer was voor m’n productie.
Het einde was echter in zicht en zoals de meeste onder jullie mij wel kennen, zou ik niet opgeven zonder slag of stoot. Tijdens onze tijd in Leuven besloot ik wel om het kolven op een laag pitje te houden. Ik beperkte het tot 4 keer per dag, om extra stress te vermijden.
Enkele dagen na de ingreep dronk Freek voor het eerst sinds een heel lange tijd aan de borst. Het was moeizaam, maar hij deed het voortreffelijk! Voor mij was dat echt genieten!
Met beide jongens terug thuis kon ik eindelijk weer mijn pijlen op mijn doel richten. Een doel dat minder dan een weekje binnen mijn bereik lag: 1 jaar borstvoeding!
Bovenstaande foto is de laatste foto van beide kinderen aan de borst. Ikzelf koester hem heel erg. Op mijn gezicht staat te lezen dat ik blij ben dat ik het doel waar ik zo hard voor geknokt heb, heb behaald. Voor anderen misschien peanuts of totaal onbelangrijk, maar voor mij de hele wereld.
Op zijn eerste verjaardag was het ook genoeg voor Freek. Na 3 maanden volledig gewoon te zijn aan een flesje, sondevoeding en daarna de eerste weken te zwak te zijn om een volledige voeding te kunnen drinken aan de borst zat zijn avontuur er op. Een heel mooi traject heeft hij afgelegd.
Ferre geniet echter nog van de momentjes dicht bij mama. Ze zijn ook ferm verminderd, maar ze zijn er nog. Hij mag er nog zo lang van profiteren als hij wil. Een nieuw doel stel ik niet, want ik ben blij dat ik geraakt ben waar ik wilde.
Nu staat er een gigantisch grote vriezer vol afgekolfde melk op hen te wachten om hen te voeden tijdens mijn afwezigheid. Zo kunnen ze beide nog een eindje langer genieten van mijn moedermelk.