Het FOS was hier ten huize Van Ryssel de openbaring van het jaar voor zowel Sep als wij. Ik schreef het eerder dit jaar nog, enkele weken FOS deden onze kleuter zo’n enorme deugd, dat hij enorme stappen zette in het omgaan met jongens (daarvoor waren meisjes koningin in het land van Seppus I) en werden er kilometers progress gemaakt met zijn dyspraxie (moeilijkheden op vlak van motorische vaardigheden).
Sep miste geen enkele zaterdag, hij stond steeds te popelen om terug naar zijn jeugdbeweging te gaan. Sinds februari kregen we ook steevast een moddermonster terug mee naar huis. Toen moesten we hem tot op zijn ondergoed uitstroppen voor hij de auto in kon, alles was vies en nat. Heerlijk was dat!
Toen kwam corona voorbij en FOS moest, zoals iedereen, zijn activiteiten per direct staken. Een pijnlijke streep door onze en vooral Seps rekening. Toen het nieuws doorkwam dat kampen mochten doorgaan, was het hier ook groot feest. Sep droomde ervan om op tentenkamp te gaan!
Help, hoe organiseer ik dat?
Samen gingen we kampshoppen om een gamel, een eigen slaapzak en een zaklamp. We organiseerden ook een oefenkampdag thuis, waarbij hij de hele dag elke maaltijd uit zijn gamel moest eten en ’s avonds in zijn slaapzak mocht slapen. Dat vond hij erg grappig.
Voor mama volgende een heuse inpakpuzzel. Hoeveel pak je nu in voor zo’n eerste kamp voor een kleuter van 5? En zou hij wel al zijn spulletjes terug kunnen vinden? Hoe hard volgen ze die kleintjes op? Zo veel vragen, zo’n bezorgd moederhart. Ik heb me dan ook volledig laten gaan, ik heb al zijn spullen tot in het gekke gelabeld.
Drinkfles en dop die van elkaar kunnen, apart gelabeld. Zelfde voor zijn zonnecrème en tandpasta. Ik labelde ook elk bestekonderdeel en zelfs zijn tandenborstel. Is het erg dat hij dat kwijt is? Nee, natuurlijk niet! Maar zijn vork of drinkflesdop halverwege het kamp verliezen is voor Sep zelf niet zo fijn. Zo maakt ik het voor hem en voor mijn eigen gemoedsrust wat makkelijker.
Sep liet het derde kleuter recent achter zich. Hij kan dus nog niet lezen of schrijven. Toch wil ik hem de ervaring van brieven sturen en krijgen niet ontnemen. Om hem te helpen heb ik 4 enveloppes voorbereid met adres en postzegel én foto van de persoon in kwestie. Ook op de brief staat dezelfde foto. Zo weet hij welke brief in welke enveloppe hoort. Hij heeft kleurpotloden mee, benieuwd welke tekening we gaan krijgen!
Ik stopte als zijn kleertjes ook per dag in een zakje en stak er een picto bij van de betreffende dag. Zo weet hij wat hij die dag hoeft aan te trekken, zonder dat hij er zich zelf iets van aan hoeft te trekken.
De oudste fladdert uit
Gisteren was het dan eindelijk zo ver, zijn eerste FOS-kamp was aangebroken. Sep kon zijn eigen enthousiasme bijna niet meer bedwingen en was all over the place. Als hij een dierennaam zou krijgen zoals zijn leiders, dan zou het waarschijnlijk Springkonijn geweest zijn. En dan de vraag of we nu eindelijk zouden vertrekken naar de kampplaats?!!
De Jakketoes hebben een fantastische grote en ruime kampplaats gevonden in het mooie Mesen, de kleinste stad van België. Toen we van het centrum de velden inreden hadden we zo’n prachtig weids zicht, dat ik ook zoveel zin had, samen met Sep. We konden de kampplaats al van ver zien liggen!
Het afdroppen duurde al bij al niet lang. Nog een snelle foto en een gat in de lucht springen dat het nu eindelijk écht gaat beginnen. Dag mama en papa, ga nu maar, ik ben groot genoeg. Dat zag je op zijn gezicht gedrukt staan. Glunderen en stralen.
Mijn maxi rende het terrein op, de mini van de bende. Hij gaat een hele week lang zijn plan leren trekken. Het zal één grote ontdekkingstocht zijn. Hij voelt zich zo groot als iets en voor ons is hij toch nog zó klein. We laten hem echter vol vertrouwen in de handen van de leiding van ’t FOS. Ze hebben al meermaals hun pluimen verdiend.
Dat corona aan je hersens vreet – de saga van de slaapzak
Wij reden met twee kinderen terug, een ander avontuur tegemoet. Tot ik me na tien minuten ik rot schrok. Ik was Sep zijn slaapzak grandioos vergeten mee te nemen. Die lag nog te blinken op de livingtafel. Instant mom-fail.
De hele morgen heb ik lijstjes overlopen en zitten denken dat ik het niet mocht vergeten. And still, it happened. Het gebeurt steeds vaker, sinds corona. Iets vergeten, zaken die ik in eerste instantie niet zou vergeten.
Gelukkig ligt Mesen niet zo heel ver, dus ik bracht de leiding op de hoogte en reed tegen de avond nog even heen en weer, zodat Sep zijn warme slaapzak op zijn veldbedje kon leggen.
Toen ik van de leiding hoorde dat Sep zijn grote zwemhanddoek had gebruikt als laken ter improvisatie, zwol mijn hart van trots. Dat plan leren trekken, dat zat precies wel snor voor onze zoon!