Omdat we snel doorhadden dat onze kleinste stappers echt plezier hadden in wandelen, zochten we een meer uitdagende wandeling uit. Onze keuze viel op de top van Kammleitn! Daarvoor moesten we opnieuw de Sesselbahn nemen tot de top van de Gartnerkofel. We vertrokken in de mist te voet vanuit ons hotel naar de Sesselbahn om daat het liftje te nemen. Op het bergstation was de mist echter nog niet helemaal omgetrokken. Om de beklimming naar Kammleitn te starten, namen we een steil rotspaadje hoger op de Gartnerkofel. Na serieus wat zwoegen, bereikten we de top van de bergwegel. In de winter is dit een zwarte piste en dat hebben we alleszins geweten!
Toen begon het op te klaren en lachte een stralend zonnetje ons tegemoet. We wandelden op kleine paadjes en genoten van de prachtige verzichten die de Dolomieten ons te bieden hadden. De kinderen verveelden zich ook geen minuut. Ferre had net een nieuwe rugzak gekregen, zodat ze alledrie hun eigen rugzak met waterfles en banaan konden meedragen. Ze marcheerden er preus lik veertig mee, gelijk echte padvinders. En wijder content dat we niet meer alles zelf moesten meetorsen.
Pittoresk Oostenrijk
De uitzichten die we voorgeschoteld kregen, vonden we magisch. Ze leverden plaatjes van foto’s op en het is ook één van dé redenen waarom we dit jaar opnieuw naar Oostenrijk trekken. Geniet vooral keihard mee van de foto’s die volgen.
De klim naar de top is avontuurlijk en pittig. Freek en Ferre moesten een handje aan ons geven, want aan de ene kant was de ravijn echt diep. Uiteraard liepen wij langs de gevaarlijke kant, om extra zeker te zijn.
De top is een plateautje die je een prachtig uitzicht geeft over het dal. Je kunt er gewoon uren blijven kijken en turen naar alle bergtoppen in de verte en de mastodonten van Dolomieten die je achter je liet. Kinderen hou je best wel dicht bij jou of aan de hand. Er is ook een klein bankje waar je even tot rust kan komen en je dorst lessen. Wij besloten ook om onze kleinsten bij de afdaling terug in de Tula rugzakken te stoppen. Zo kon het veilig, hadden we een goed oog op Sep en hadden ze tijd om bij te rusten. Na het steilste stuk konden ze weer zelf stappen.
Lunch with a view
Eens op vlakkere paden namen we de tijd om lekker te lunchen op een bankje te midden de natuur en te midden de koeienvlaaien. Gelukkig was er niks te ruiken. Ik kon er wel uren blijven zitten, zo heerlijk was het daar, ons gammel tuinbankje helemaal in the middle of nowhere met alleen maar natuurgeluiden. Het zijn herinneringen die blijven hangen, ook bij de kinderen!
Na het middagmaal zetten we onze afdaling verder. We werden continu getrakteerd op wijdse (of is het weidse in het geval van bergkoeien?) zichten. Sep joeg ons even de schrik aan door plots een duikvlucht te nemen en daarna zijn enkel te grijpen met een schreeuw die door merg en been ging. Ik dacht even dat we hem met een gebroken been zouden moeten naar beneden dragen – of erger nog – de reddingshelikopter bellen. Gelukkig bleek het ‘maar’ een omgeslagen enkel en een goed verhaal voor achteraf.
Naar beneden gaat altijd wat vlotter dan naar boven. Zeker wanneer het hotel in het gezichtsveld kwam lonken. Wanneer we over de weideroosters liepen die de weg van het grasland scheiden, hadden we zo’n 8 kilometer in de benen. Een ijsje was dan ook dik verdiend!
Praktische informatie
- Deze rondwandeling kan je volledig te voet doen!
- Vergeet je +Card niet om met de Sesselbahn liftjes naar boven te gaan!
- Meer weten over de Sesselbahn en de Gartnerkofel? Neem hier even een kijkje, ’t is de moeite waard!
- We maakten ook een kaartje van deze hike aan op Komoot en deze geeft aan dat het ‘maar’ 5,37 kilometer is. Het zijn er wel degelijk 8, bij wijze van een gewaarschuwd man.
- Neem voldoende eten en vooral drinken mee! Na enkele pittige klimmetjes doet het echt deugd om wat slokken water te drinken. Voor het eerst droeg iedereen zijn eigen rugzakje. Het deed ons inzien dat het minder een sleur wanneer elk voor zichzelf zorgt is én de kinderen vonden het best fijn om hun eigen rugzak te hebben.
- Plaats over in je rugzak? Neem een verrekijker mee om marmotjes te spotten!
- Heb je kinderen die (soms) jammeren tijdens de wandeling? Wij (soms) ook! Daarom doen wij vaak kleine snoepjes (type uitdeelzakje) of koekjes (nic-nacjes) mee en doen we van ‘aan het volgende bordje/vlaggetje mag je een snoepje!’ of ‘Bij de volgende vlag bouwen we een torentje van stenen!’. Werkt altijd.
